Suka biłgorajska
- unikatowy instrument smyczkowy rozmiarami i budową
zbliżony do skrzypiec. Sukę charakteryzuje przede wszystkim
krótka i szeroka szyjka, ozdobna rozeta wycięta w podstrunnicy
i podstawek oparty o płytę spodnią. Trzymana jest na
kolanie, w pozycji pionowej, oparta o ramię grającego.
Na suce gra się techniką paznokciową, skracając struny
nie przez nacisk z góry, lecz przez boczny dotyk paznokciem
(ten sposób gry właściwy jest tez innym instrumentom
kolanowym - bułgarskiej gadułce, greckiej lirze, tureckiemu
kemancze).
Suka znana była na ziemiach polskich już w Średniowieczu,
największą popularnością cieszyła się zaś od XVII -go
do XIX-go wieku. Instrument ten towarzyszył dziadowskim
pieśniom, używano go również w orkiestrach. Żaden egzemplarz
suki nie zachował się do naszych czasów. Andrzej Kuczkowski,
lutnk, wykonując rekonstrukcję tego instrumentu, posługiwał
się więc jedynie wizerunkami suki, wykonanymi przez
Wojciecha Gersona w 1895 roku.
Skąd pochodzi nazwa instrumentu, nie wiadomo.
|